Rond 1990 werd het kerkgebouw grondig onder handen genomen en werd een nieuwe fundering aangebracht. Daarbij werden de graven geruimd en de grafstenen netjes teruggelegd. Maar ja, veengrond… in de loop van de jaren verzakte de vloer opnieuw. De ene steen bleef op de rand van de fundering hangen terwijl de andere wegzakte in de zandvloer. De grootste oneffenheden werden enigszins weggewerkt met stukken tapijt en ductape. Langzamerhand was die oplossing niet meer voldoende: tussen sommige stenen zat een hoogteverschil van wel tien centimeter.

Passen en meten

Er werd gezocht naar een oplossing waarvoor de vloer er niet in zijn geheel uithoefde. De firma Deegen bedacht – ondersteund door vrijwilligers – een oplossing. Marieke Maars van het stichtingsbestuur vertelt: “Samen hebben we beoordeeld welke grafstenen aangepakt moesten worden, en in welke volgorde. Eén voor één werden ze met speciale vacuum zuignappen, een grote bok en katrollen omhoog getild. Heel voorzichtig, want je wilt niet dat ze breken. Sommige stenen wegen wel wel 1000 kilo! Terwijl de grafsteen omhoog getild werd en op balken gezet, werd daaronder het zand aangevuld. Het was echt passen en meten, soms moesten ze er verschillende keren weer uit voordat ze goed lagen.”

Vrijwilligersklus

Zo werden twee rijen stenen over de hele lengte van de kerk stuk voor stuk weer goed op elkaar aangesloten. En daarna konden de vrijwilligers het werk afmaken. Plakranden van de tape verwijderen en zerken schoonmaken. En: vegen, vegen en nogmaals vegen om alle voegen weer vol te krijgen.

De grafstenen worden stuk voor stuk voorzichtig omhoog getild.

Onder de stenen wordt het zand aangevuld.